Onze harten dichter bij elkaar brengen via dans, als handen elkaar niet mogen aanraken...

“Language…  has created the word “loneliness”  to express the pain of being alone.   And….it has created the word “solitude” to express the glory of being alone’     - Paul Johannes Tillich –
 
De sprint is een marathon geworden, de pauze knop van de film is stop gezet en er is een nieuwe film opgezet… Het gaat niet meer over volhouden totdat we weer vanouds verder mogen… maar over hoe we het huidige leven zo kunnen vormgeven en invullen dat we zelf weer enigszins de regie ervaren binnen de aangegeven kaders…. Natuurlijk zijn er verlangens naar wat nu (nog) niet is… maar hoe kan ik deze verlangens koesteren en toch mijn huidige leven niet in de wachtstand zetten totdat…ooit weer… ?

Deze tijd voelt als een tijd van zoeken, het wiel in mezelf en in de samenleving opnieuw uitvindend. Zoekend hoe ik me verhoud en wil verhouden met het huidige beleid, met het menselijk leed dat over de hele wereld wordt geleden, hoe om te gaan met verlies of het verlies wat nog gaat komen…. In allerlei vormen….
Deze tijd vraagt om dankbaar en consequent gebruik te maken van de ‘tools’ en hulpbronnen die ik ooit heb geleerd in de dans, meditatie, tantra, lichaamswerk en andere bewustzijns-beoefeningen.  
Deze tijd vraagt om gewaar en bewust te blijven van wat er binnen in mij en om mij heen gebeurt zodat er iets wezenlijks in mijzelf de regie kan blijven behouden binnen de huidige omstandigheden…
Deze tijd vraagt om veerkracht en flexibiliteit. Want planning, alwetendheid en controle lijkt geen grond te kunnen vinden. Bijvoorbeeld als ik met mijn zoontje er even tussen uit wil naar het strand, moeten we bereid zijn op andere dagen en tijdstippen te gaan dan gebruikelijk én voorbereid zijn op het gegeven dat we terug gestuurd worden bij drukte…  
Deze tijd vraagt om creatieve oplossingen en te bewegen voorbij zelf opgelegde beperkingen en gewoontes. Bijvoorbeeld enige maanden geleden vond ik online les geven in dans en lichaamswerk echt een belachelijk idee. Ook was ik nooit zo’n trendsetter en nu ben ik er één..
Deze tijd vraagt om alternatieve zelfzorg als we het zonder externe ondersteuning en hulpbronnen  moeten stellen.

Zoekend naar  second best, third best, fourth best alternatieven……!
Mijn schouders en rug masseren met een tennisbal i.p.v. iedere 3 weken naar de fysiotherapeut. Wellness retreat in mijn eigen bad en badkamer i.p.v. een dagje naar de sauna. Een ouderwetse picknick mand mee tijdens een fietstocht i.p.v. een leuk cafeetje onderweg. Online en vaker gaan dansen. Uiteten met een 3 gangen menu thuis met kaarslicht.  Filmavond met vrienden ieder vanuit zijn eigen huis op zijn comfortabele bank (en pyjama ;-)) en nakletsen via Zoom… Rekenen, taal en homeschoolen in de natuur i.p.v. wéér achter die computer… of helemaal niet homeschoolen en vertrouwen dat het spel wat ontstaat uit verveling super goed is voor mijn zoontjes ontwikkeling…. (het is echt fantastisch te zien wat er dan ontstaat…)

Zoekend naar welk vervullend gevoel achter samenzijn en aanraking schuilt…. Sommigen hebben helemaal niemand om zich heen, sommigen alleen hun kinderen, sommigen al weken dezelfde partner… Wat zijn goede alternatieven die dit gevoel, deze menselijke behoefte, compenseren? Ben jij hier ook nieuwsgierig naar, doe dan mee met de workshopcyclus 'Touched into Solitude'

Zoekend in het les geven… wanneer, wat, hoe, met wie...?
Momenteel wordt er wereldwijd zoveel online aangeboden in allerlei vormen dat ik door de bomen het bos niet meer zie.  Dan kan ik niets anders dan me richten op waar ik als mens, danser en docent blij van wordt en in welke vorm ik dit kan gieten zodat het jullie behoefte ont-moet.  Vertel het me…. Een oprechte vraag…. Sommige lessen lopen goed, sommige moeten geannuleerd worden… Wat werkt er wel voor je, wat niet?
Zelf word ik steeds weer blij van verdieping en verbinding. Als dansers gedijen in het contact met zichzelf en in het contact met elkaar. Ook online via Zoom!  Ik wordt blij als ik dansers een moment van ont-lading, bekrachtiging, verbinding en vreugde heb kunnen bieden. Maar zeker ook als ik iets kan meegeven wat ondersteunend kan zijn in het dagelijkse leven, juist nu,  altijd met het lichaam en de ademing als toegangspoort.

Zoals 'mijn' docenten het mooi verwoorden 'we mogen dan niet elkaars handen aanraken, maar we kunnen wel onze harten dichter bij elkaar brengen...' Laten we dat doen, onze harten verbinden via de dans...